3 di > Rània Karahàliou

Nova Czarnecki, A stir in the trees

---

3 (poesie) di Rània Karahàliou (Ράνια Καραχάλιου)
tradotte da Massimiliano Damaggio

---

ornitologia

Passeggi con piacere per la città e davanti ti compare un volatile che il tuo sguardo fino ad ora non aveva mai abitato, uccello raro, selvatico, e a metà, un’ala di mani tese, mani bianche, gialle e nere, che testimoniano atterraggi, e tu ti fai più vicina, e interrompi ogni rumore intorno a te, a parte, dentro te, un tamburo così piccolo, impaziente di meravigliarti per la meraviglia, perché stanca di vedere da anni solamente asfissie.

Con piacere, fino a quando non fai caso che il tuo uccello del paradiso è soltanto della gente che fa segno al filobus. Per essere ingoiata.

ορνιθολογία

Όμορφα να περπατάς στην πόλη κι εμπρός σου να εμφανίζεται πτηνό που ως τότε το βλέμμα σου δεν είχε κατοικήσει, πουλί σπάνιο, άγριο και μισό, με μια φτερούγα τεντωμένα χέρια, χέρια λευκά, κίτρινα και μαύρα, που μαρτυράνε απογείωση, κι εσύ να κοντοστέκεσαι, όλους τους θορύβους γύρω σου να παύεις, πέρα από ένα τοσοδά ταμπούρλο εντός σου, ανυπομονώντας το θαύμα να θαυμάσεις καθότι έχεις χρόνια κουραστεί μόνο πνιγμούς να βλέπεις.

Όμορφα, ωσότου αντιληφθείς πως το παραδεισένιο σου πουλί δεν ήταν παρά περαστικοί που ’γνεφαν στο τρόλεϊ να τους χάψει.

*

natura morta con rigogolo 1

Con avide pennellate lui le dipinse la carne d’oro. Lampante. La trasformava in rigogolo – uccello migratore della famiglia degli orioli. E noi non le dicemmo niente, per non tradire quel suo disegno, non farlo avverare. Poi le mise sul volto un becco, ali nere sulla schiena. E noi nascondemmo gli specchi e abbassammo lo sguardo perché non si spaventasse.

Non passò molto tempo, la migrazione avvenne in fretta, e lei volò dentro il quadro prima di quanto avessimo pensato.

νεκρή φύση με συκοφάγο Ι

Με αδηφάγες πινελιές, χρυσό το δέρμα τής ζωγράφισε. Ήταν πασιφανές, τη μεταμόρφωνε σε συκοφάγο, μεταναστευτικό πτηνό της οικογενείας των Οριολιδών. Κι εμείς δεν της είπαμε λέξη, μην και προδώσουμε το σκίτσο του, μην το αφήσουμε να γίνει πράξη. Ύστερα, της έβαλε ράμφος στο πρόσωπο, μαύρα φτερά στην πλάτη. Κι εμείς κρύψαμε τους καθρέφτες και χαμηλώσαμε το βλέμμα μην τρομάξει.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, ταχέως η αποδημία εξετελέσθη, κι εκείνη πέταξε μέσα στο κάδρο, νωρίτερα απ’ όσο ποτέ μας είχαμε πιστέψει.

*

la mela e amalia

Nel monolocale della signora Amalia comparve una mela di spropositata grandezza. Da un lato quella grassottella soffice, dall’altro la mela estremamente rotondetta, insieme a dormire non ci stavano – nemmeno stendendo a terra un materasso. A un certo punto la signora Amalia, che non dormiva da più di una settimana, prende un falcetto e, civettuola, un balzo, tac, taglia via il peduncolo. La mela, offesa dall’improvvisa decapitazione, sputa vermi dalla polpa e s’attacca al pavimento e al soffitto.

Non avendo dove andare, la signora Amalia si trasferì sul balcone, indossò le inferriate e si mise a cinguettare.

το μήλο και η αμαλία

Στη γκαρσονιέρα της κυρίας Αμαλίας, εμφανίστηκε μήλο υπερμέγεθες. Από τη μια, εκείνη αφράτα παχουλή, απ’ την άλλη το μήλο ακραία στρουμπουλό, δεν χωράγανε να κοιμηθούνε και οι δυο, ούτε στρωματσάδα. Έτσι, η κυρία Αμαλία που ’χε να κοιμηθεί πάνω από βδομάδα, πιάνει ένα δρεπάνι και μ’ ένα σκέρτσο, ένα σάλτο, χραπ, κλαδεύει το κοτσάνι. Το μήλο, θιγμένο για τον αιφνίδιο αποκεφαλισμό, βγάζει απ’ τη σάρκα του σκουλήκια και βεντουζώνει πάτωμα, τάβανι.

Μη έχοντας πού αλλού να πάει, η κυρία Αμαλία στο μπαλκόνι μετακόμισε, φόρεσε κάγκελα κι άρχισε να κελαηδάει.

---

Rània Karachàliu è nata a Patrasso nel 1983. Laureata in lettere. Ha fatto parte della redazione della rivista di poesia “Teflòn” (2009-2015). Nel 2018 ha pubblicato il suo primo libro dal titolo “Scheggia” (edizioni Ekàti).

Pubblicità