3 di > Marios Markìdis

3 poesie di Marios Markìdis tradotte da Massimiliano Damaggio

---

Vecchie isole

A un certo punto si stancò anche dei palazzi
e delle fragranze di Calipso
Le sere s’inventava un mal di denti per sottrarsi
alle sue carezze
Non voleva più viaggiare
non aveva altri anni da dedicare al mare
ma l’alba lo trovò che faceva le valige

per qualche scoglio assetato
per un cane stecchito che trema e la sua ombra
per posti da quattro soldi giù al molo dove si sfondano ogni sera
i pretendenti

Παλιά νησιά

Κάποτε βαρέθηκε και τα παλάτια
και τα αρώματα της Καλυψώς.
Τα βράδια προφασίζονταν πονόδοντο για να γλιτώσει
από τα χάδια της.
Δεν ήθελε πια να ταξιδέψει
δεν είχε άλλα χρόνια να χαρίσει στη θάλασσα
μα το ξημέρωμα τον έβρισκε να φτιάχνει τις βαλίτσες του

για λίγα διψασμένα βράχια
για κάποιον ψόφιο σκύλο που τρέμει και τον ίσκιο του
για κάτι ψωρομάγαζα στην προκυμαία που τα σπάνε κάθε βράδυ
οι μνηστήρες.

*

Ninnananna

Vieni, sonno che ti prendi i bambini e prenditelo
vieni vecchia dai denti mostruosi e prenditelo
vieni John Silver
vieni, crudele Javert
vieni Fu Manchu, Ebenezer Scrooge, sceriffo di Nottingham
lupi rabbiosi, streghe, mostri
venite, cazzo, e prendetevelo
e non lasciatelo fino al mattino

Νανούρισμα

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το
ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το
ἔλα Τζών Σίλβερ
ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη
ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ
λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα
ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το
καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Commemorazione privata

Il mio migliore amico se n’è andato
senza nemmeno avvertire
certo avevo pure io le mie cose da fare, i miei interessi da curare
le mie rotture, insomma.
Anche lui aveva le sue, ho saputo.
Fai così con le dita
conti quant’è un giorno e vedi con terrore
quanta vita
hai lasciato fuori.

Ovviamente non ha mai detto (tanti anni d’amicizia!) una cosa buona sulle mie poesie.
Ovviamente era più bravo a pallone.
Lo rivedo che sceglie l’undici con i suoi criteri oggettivi
e a me mi lascia fuori.

M’è toccato avere questo stronzo come amico d’infanzia.
Manco un segno, un cenno che andandosene mi pensava
che gli piaceva qualche mia giocata
che consigliava – pure se tardi – di mettermi in squadra.
Nelle sue ultime volontà, niente che mi riguardi.
Se non come attaccante, manco come difensore dice niente.
Non avevo tenacia – di me in campo non si fidava.

M’è toccato avere questo stronzo come amico.
Va’ a morire ammazzato là dove vai, dovunque tu vada, non mi servi
di te non ho per niente bisogno
con l’arbitro me la posso vedere da solo
la porta la vedo – chiarissimamente.

Ma per qualche motivo inspiegabile, nelle mie poesie
per qualche misteriosa ragione che fino ad oggi ti ha tenuto in vita
malgrado la tua vergognosa partenza
succede
che mi manchi.

Ιδιωτικό μνημόσυνο

Ο καλύτερός μου φίλος έφυγε
χωρίς προειδοποίηση
είχα βέβαια κι εγώ τις δουλειές μου, τα συμφέροντά μου να φροντίσω,
εν ενί λόγω τις σκοτούρες μου.
Μάθαινα πως είχε κι αυτός τις δικές του.
Κάνεις έτσι τα δάχτυλά σου
μετράς μια μέρα το επί του συνόλου και βλέπεις τρομάζοντας
πόση ζωή
άφησες απέξω.

Φυσικά, δεν είπε ποτέ (τόσα χρόνια φιλίας!) μια καλή κουβέντα
για τα ποιήματά μου.
Φυσικά, έπαιζε καλύτερη μπάλα.
Τον βλέπω να διαλέγει με αντικειμενικά κριτήρια την ενδεκάδα του
κι εμένα να με βιδώνει στην κερκίδα.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο παιδιόθεν.
Ούτε ένα σήμα, ούτε ένας υπαινιγμός ότι φεύγοντας με σκέφτηκε
ότι του άρεσαν κάποιες ντρίπλες μου
ότι συμβούλευε – έστω κι αργά – να με συμπεριλάβουν στην ομάδα.
Καθ’ όσον με αφορά δεν άφησε πίσω του διαθήκη.
Αν όχι για τη θέση τού εξτρέμ, ούτε για τη θέση τού μπακ διατύπωσε γνώμη.
Δεν είχα σταθερότητα, δεν με εμπιστευόταν στο γήπεδο.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο.
Άντε να πνιγείς εκεί που πας, όπου κι αν πας, δεν σε χρειάζομαι
δεν έχω κατ’ ελάχιστον την ανάγκη σου
μπορώ να τα βγάλω πέρα και μόνος μου με τον διαιτητή
βλέπω ολοκάθαρα το γκολπόστ.

Κι όμως, για κάποια αδιευκρίνιστη στα ποιήματά μου αιτία,
για κάποιο μυστηριώδη λόγο που σε έκανε μέχρι τούδε αειθαλή
παρά την επαίσχυντη αναχώρησή σου
συμβαίνει
να μου λείπεις.

---

Μάριος Μαρκίδης (1940-2003) nasce ad Atene. Studia psichiatria all’università di Atene e Londra. Membro della redazione della rivista “Simiòsis”. Saggista, critico letterario e traduttore (fu il primo traduttore in greco dell’opera linguistica di Noam Chomsky). Nelle sue poesie e in altri testi ha usato più volte lo pseudonimo di Marios Afentopoulos. Durante i quattro decenni della sua attività letteraria, ha collaborato a lungo con poesie, saggi e letture critiche sulle riviste “Epitheòrisi Tèchnis” e “Idìois Analòmasin”, oltre che sulla stampa quotidiana (“Avgi”, “Eleftherotypia”). Ha inoltre curato la collana “Psicologia e scienze del comportamento” nelle pubblicazioni “Erasmus”. Nel 2002 ha ricevuto il “Premio Nazionale di Poesia” per la raccolta “Tuttavia”.

Copertina: Vlàssis Kaniàris, Muri (installazione, 1974)

Pubblicità