3 di > Kostas Reoussis

poeti greci contemporanei
traduzione di Chiara Catapano

---

Le Ore, le custodi
delle nuvole le Porte del cielo

Eunomia

Ora Prima

la notte
ove si sente
corporalmente universale
lo sciabordio
nastro
nel gaitanaki
carnevale della vita
si ravvolge la
morte
amasia d’una stellafilante
per turbinare
a colori
nel vuoto della caduta

(scuotendo l’afflizione
sul barroccio impaccio del circo
d’una masnada abbietta
l’amante
sgozza il passaggio
insediando
il dolore
nella moviola del montaggio
d’una cuci-e-scuci
commozione)

restava da sbranare il latrato del giorno combattendo in cucine di feroce
sfinimento la frattura d’una necessità ridicolizzata nel rum sopra apriva l’anima
addentando le lettere dallo stelo avendo fino al nocciolo tracciato
le parole più indicibili concupiscibili la lingua incidendo maga del mago magico
sul corpo di lei che percorreva l’onda nell’amarezza dell’oceano

Ora Seconda

fu
quando la paura comparve e
papavero sul cuore
sigillando
con un bacio
che dura
la lotta sul letto la solitaria solitudine dello scapolo
il terrore capovoltando
sulla frottola
il ritrovamento di una sgangherata
palma da datteri

(carezzando violentemente sessualmente
le tette dello scorpione
s’ingrossa nel veleno
la trafittura della città
una tempesta sussurra
dai postremi della vulva
la preistoria
del piacere)

si mise a ricordare gli agrumi cogliendo il profumo della
lingua idiomatica del bergamotto nei superlativi orgasmi di un
vaso da fiori con gigli legando il sussulto al cavo convulsione del clitoride
scrisse nel registro navale la vena eccitante del cazzo nel cosmo sottomarino della
donna che segnalò l’eiaculazione tracciando con i suoi
succhi l’immersione emersione la rotta nell’intrepida assuefatta olfattofilia della
mortale arrapata gardenia

Ora Terza

circolava
con la detonazione
di un’arancia strizzata
e il suono di una trombetta stonata
con silenziatore
traversando l’inspirazione espirazione
del rosmarino
l’epitaffio della palma
spargeva in tizzone il
corteo dell’era della frattura

(ti spacco le ossa
ehi
ne faccio fascine e la carico
sul dorso
schiumava gorgogliando
l’arcaica fica
scagliando lapilli
bacchici)

s’immerse a incontrare il fegato fino ai confini dell’arcipelago sfornando
umide notti in coperta a sciacquare il furore schiacciante della salsedine quando
gli uccelli marini preannunciavano le travolgenti isolette del rifornimento

*

αἱ Ὧραι, αἱ φρουροῦσαι
τάς ἐκ νεφελῶν Πύλας τοῦ Οὐρανοῦ

Εὐνομία

Πρώτη Ώρα

τη νύχτα
όπου ακούγεται
σωματικά συμπαντικός
ο παφλασμός
κορδέλα
στο γαϊτανάκι
καρναβάλι της ζωής
τυλίγεται ο
θάνατος
μιας σερπαντίνας εραστής
να στροβιλίζεται
έγχρωμα
μες στο κενό της πτώσης

(ταράζοντας τη στεναχώρια
στο άρμα έρμα του τσίρκου
μιας συμμορίας ποταπής
η ερωμένη
σφαγιάζει το πέρασμα
εγκαθιδρύοντας
τον πόνο
μες στη μουβιόλα του μοντάζ
μιας κοπτοραπτικής
συγκίνησης)

έμεινε να κατασπαράζει το αλύχτισμα της μέρας πολεμώντας μες σε κουζίνες άγριου
κάματου το σπάσιμο μίας κουρελιασμένης χρείας στο ρούμι πάνω άνοιγε την ψυχή
δαγκώνοντας τα γράμματα απ’ το κοτσάνι έχοντας ως τα κουκούτσια σχηματίσει
τις πλέον λέξεις άλεκτες ιμερικές σκαλίζοντας η γλώσσα μάγισσα μάγου μαγικού
στο σώμα εκείνης που ταξίδευε το κύμα στην πίκρα του ωκεανού

Δεύτερη Ώρα

ήταν
όταν ο φόβος εμφανίστηκε κι
αφιόνι στην καρδιά
σφαλίζοντας
μ’ ένα φιλί
που διαρκεί
η κλινοπάλη η μοναξιά μονήρης του εργένη
μπατάροντας στο παραμύθιασμα
ο τρόμος
την εύρεση μιας ξεχαρβαλωμένης
χουρμαδιάς

(θωπεύοντας βίαια σεξουαλικά
τα βυζιά του σκορπιού
φουρτουνιάζει στο δηλητήριο
το κέντρισμα της πόλης
μια τρικυμία ψιθυρίζει
απ’ τα πέρατα του αιδοίου
την προϊστορία
της ηδονής)

βάλθηκε ν’ αποστηθίζει τα εσπεριδοειδή συλλαμβάνοντας τη μυρωδιά της
ιδιωματικής λαλιάς του περγαμόντου στους υπερθετικούς οργασμούς ενός
ανθοδοχείου με κρίνους δένοντας το σκίρτημα στον κάβο σπασμό της κλειτορίδας
νηολογούσε την ερεθιστική φλέβα του πούτσου στον υποβρύχιο κόσμο της
γυναίκας που σηματοδότησε την εκσπερμάτωση χαράζοντας με τους χυμούς
της την κατάδυση ανάδυση πλεύση στην ατρόμητα εθιστική οσμολαγνεία της
θανατερά καυλωμένης γαρδένιας

Τρίτη Ώρα

κυκλοφορούσε
με την εκπυρσοκρότηση
ενός στυμμένου πορτοκαλιού
και τον ήχο μιας παράφωνης τρομπέτας
με σιγαστήρα
διασχίζοντας την εισπνοή εκπνοή
του δενδρολίβανου
ο επιτάφιος του φοίνικα
έραινε μ’ αποκαΐδια την
πομπή του αιώνα της θραύσης

(να σου σπάσω τα κόκαλα
ρε
να τα βάλω σανίδες
στη ράχη
αφρίζει κελαρύζοντας
το αρχαίο μουνί
εκσφενδονίζοντας μύδρους
βακχείας)

βούτηξε να συναντήσει το συκώτι έως τα πέρατα του αρχιπελάγους αραδιάζοντας
υγρές νύχτες στο κατάστρωμα να ξεπλένει τη συντριπτική οργή της αρμύρας όταν
τα θαλασσοπούλια προμήνυαν τις σαρωτικές νησίδες του ανεφοδιασμού

---

Κώστας Ρεούσης (Papathanassìou) è nato ad Atene nell’estate del 1970. Ha fatto la sua comparsa nel panorama letterario greco nel 1995 con la raccolta “Camaleonte”, in auto pubblicazione. Harifiutato il Premio Nazionale di Poesia di Cipro, vinto con la raccolta poetica “Carena” (poesie dal1993 al 1997), Ed. Farfoulàs, 2012. Nel 2015 è stato invitato al Festival della Poesia di Cordova. È stato tradotto e presentato in Spagna da Mario Domìnguez Parra, in italiano da Crescenzo Sangiglioe in portoghese (Brasile) da Floriano Martins. Ha pubblicato otto raccolte poetiche ed è comparso in numerosi periodici e antologie greche e straniere. Si definisce poeta Greco e non ellenico, stando a sottolineare (in modo provocatorio rispetto alla definizione che Kavafis fece di se stesso) il suo non riconoscersi nel panorama dei poeti ciprioti di lingua greca. È surrealista, senza ripetere il surrealismo. È, nota personale della traduttrice, una Cassandra della poesia che circola in carne e ossa.

Copertina: Anselm Kiefer, The orders of the night